Ποιος πιστεύει ότι ο Πάσσαρης θέλει να γίνει μοναχός;

Κι όμως… Το κελί του μοιάζει πιο πολύ με μοναστηριού του Αγίου Όρους παρά με αυτό της φυλακής υψίστης ασφαλείας στην πατρίδα του Δράκουλα, την Τρανσυλβανία. Ο «Άγιος των φυλακών», πατέρας Γερβάσιος διηγείται την ιστορία…

Μικροκλοπες, ένοπλες ληστείες, δολοφονίες αστυνομικών… Ο Κώστας Πάσσαρης δεν χρειάζεται συστάσεις. Χαρακτηρίσθηκε ως ένας από τους πιο επικίνδυνους κακοποιούς στην Ελλάδα, η σύλληψή του αποτέλεσε ζήτημα τιμής για τις ελληνικές διωκτικές αρχές και εν τέλει συνελήφθη από τη ρουμάνικη αστυνομία έπειτα από μια ένοπλη ληστεία σε ανταλλακτήριο του Βουκουρεστίου. Πίσω του είχε αφήσει άλλα δύο θύματα, της «παράνοιάς» του. Η εξάρτηση του από τα ναρκωτικά, η ζωώδης δύναμή του, το «φονικό ένστικτό» του, η απαξία του για τη ανθρώπινη ζωή, συνέθεταν το προφίλ ενός κακοποιού που δύσκολα θα σκεφτόταν

κάποιος να συνομιλήσει, έστω και σιδεροδέσμιο, έστω και σε ένα λευκό δωματιάκι μιας φυλακής, έστω κι αν υπάρχουν τέσσερις καραμπίνες να τον σημαδεύουν. Ο «Άγιος των φυλακών», πατέρας Γερβάσιος, θεώρησε το ακριβώς αντίθετο… Ήταν ιερή υποχρέωσή του… «Τον γνώρισα το Πάσχα του 2009. Είχαμε επισκεφθεί τότε δύο φυλακές στο Βουκουρέστι. Είχαμε μαζί μας μια ρουμάνα δημοσιογράφο για διερμηνέα, η οποία γνώριζε τον Πάσσαρη. Είχαν μια τηλεφωνική επικοινωνία κι όταν έμαθε πως είμαι στη Ρουμανία εκείνος ζήτησε να τον επισκεφθώ. Φυσικά εγώ δεν είχα κανένα δισταγμό. Πήρα το αεροπλάνο και πήγα στην Τρανσυλβανία, στη φυλακή υψίστης ασφαλείας όπου και κρατείται, φυσικά με την άδεια του Υπουργείου Δικαιοσύνης της Ρουμανίας. Τον πρωτοσυνάντησα σε ένα δωματιάκι με τζαμαρία απ’ έξω ήταν ο Διευθυντής και κάποιοι δικοί μου. Μου εξομολογήθηκε για μιάμιση ώρα, με πολλή κατάνυξη και συντριβή. Όταν του διάβασα τη συγχωρητική ευχή, το παιδί «ανέπνευσε», «ανάσαινε»! Μου είπε ότι «τώρα γνωρίζω τι σημαίνει αγάπη».

Ποιος μπορεί να πιστέψει όμως πως έτσι απλά, έτσι αναπάντεχα, ένα μυαλό που εμπιστεύεται πιο πολύ τα κτηνώδη ένστικτα από τα ανθρώπινα συναισθήματά του, θα μπορούσε να συναντήσει τον Θεό έπειτα από σωρεία πράξεων εναντίον της ανθρώπινης ζωής; Ο πατέρας Γερβάσιος, ένας άνθρωπος με πίστη στον Θεό και τον άνθρωπο απάντα χωρίς δισταγμό… «Ακολούθησαν και άλλες φορές, από τη στιγμή που είδα ότι υπήρχαν ενδείξεις μετανοίας, ότι θέλει να διορθωθεί και να αφήσει πίσω το παρελθόν. Κάθε φορά που με καλεί να πάω εκεί τον επισκέπτομαι. Όταν πηγαίνω εκεί λειτουργώ στην εκκλησία της φυλακής και εκείνος εκκλησιάζεται. Τον έχουν στην απομόνωση και όταν χρειαστεί να κινηθεί μέσα στη φυλακή, συνοδεύεται από τρεις – τέσσερις ένοπλους κουκουλοφόρους. Ειδικά στην αρχή τον φοβόταν πολύ. Οι εφημερίδες της Ρουμανίας τον χαρακτήριζαν «το θεριό των Βαλκανίων». Το προσωπικό της φυλακής μου έλεγε πως στην αρχή φοβόταν να τον πλησιάσουν. Τώρα, έπειτα από αυτήν την εντυπωσιακή αλλαγή συναγωνίζονται ποιος θα τον συναντήσει για να μιλήσει μαζί του. Δεν έχω καμία αμφιβολία για τη μετάνοιά του, μέχρι τώρα τουλάχιστον. Φαίνεται ο άνθρωπος... Η υποκρισία, το φτιαχτό, το επιτηδευμένο φαίνεται. Κι έπειτα τι μπορεί να κερδίσει από μένα; Δεν μπορώ να επηρεάσω καμιά Δικαιοσύνη, ούτε της Ρουμανίας, ούτε της Ελλάδας».

Οι μεγάλες αλλαγές, οι ανατροπές, η συμφιλίωση με το παρελθόν και η αρχή μιας νέας ζωής έρχεται πάντα αφού πρώτα γίνει η αυτοκριτική. Και το παρελθόν του Πάσσαρη είναι βουτηγμένο στο αίμα, τον πόνο, τη θλίψη και στην απώλεια ανθρώπων που μπορεί να μην είχαν ακούσει καν το όνομά του πριν. Ποιες οι σκέψεις του «νέου Κώστα Πάσσαρη»; «Προσεύχεται και στις προσευχές του θυμάται τα θύματά του. Έχει μετανιώσει πικρά για ό,τι έχει κάνει. Μου ζήτησε να μεταφέρω τη συντριβή του στους συγγενείς των θυμάτων του. Μου λέει «εγώ έχω τώρα χρόνο για να μετανοήσω. Των ανθρώπων εκείνων εγώ όμως τους έκοψα το χρόνο της ζωής. Δεν έχουν πλέον την ευκαιρία που έχω εγώ για να ολοκληρώσουν τη μετάνοια τους. Αν κάτι τους βάραινε για να μετανοήσουν».

Τι έχει καταλάβει γι’ αυτόν τον άνθρωπο ο πνευματικός του; Τι συζητάνε όταν εκείνος του τηλεφωνεί ή όταν τον συναντά στις επισκέψεις του στις ρουμανικές φυλακές…

Δεν ανακρίνω ποτέ.  Ό, τι τον απασχολεί μου το λέει και εγώ του δίνω κουράγιο.

Οι τύψεις τον βαραίνουν. Τα θυμάται όλα και πονάει πολύ. Το παιδί αυτό δεν γνώρισε μητρική αγάπη. Η μητέρα του «χάθηκε» όταν εκείνος ήταν 5 ετών και ο πατέρας του ήταν στα καράβια. Τα παιδιά που στερούνται τη στοργή των γονιών εκδικούνται, δυστυχώς στο πρόσωπο της κοινωνίας. «Όταν πήγαινα να δολοφονήσω δεν σκεφτόμουν τι κάνω», μου έλεγε. Ήταν κάτω από την επήρεια των ναρκωτικών… «δεν ήξερα τι με ωθεί». Πιστεύω απόλυτα ότι η μητρική στοργή είναι το παν για ένα παιδί. Δείτε τη στάση του μωρού την ώρα που θηλάζει… Βλέπει στα μάτια της μάνας… Και τα μάτια της μάνας βλέπουν το παιδί! Εκεί σφυρηλατείται ακατάληπτος δεσμός μεταξύ παιδιού και μητέρας. Ο Πάσσαρης είναι παιδί προβληματικό.  Στη Ρουμανία του έκαναν τεστ ευφυΐας και έπιασε την κορυφή. Αν είχε τη μητρική αγάπη θα ήταν τόσο χρήσιμος στην κοινωνία».

Το πλέον εντυπωσιακό στη μεταστροφή του διαβόητου κακοποιού είναι η θέλησή του να ζήσει στο Άγιο Όρος, όταν και εφ’ όσων αποφυλακιστεί. Φαίνεται πως ο Πάσσαρης δεν επιθυμεί απλώς μια νέα ζωή αλλά θέλει να την αφιερώσει στον Θεό, σύμφωνα με τον πνευματικό του… «Το όνειρο της ζωής του είναι ένα. Όταν ξεμπλέξει από τις φυλακές να μονάσει στο Άγιο Όρος.

Όταν έρθει στην Ελλάδα θα καταδικαστεί με ισόβια. Είναι κάτι που το ξέρει και το περιμένει. Και δίκαια το περιμένει για να ελαφρύνει και λίγο τη συνείδησή του. Μου λέει «για αυτά που παθαίνω καλά να πάθω, μου αξίζουν». Οραματίζεται στο μέλλον να πάει σε μια «συνοδεία», όχι σε κάποιο κοινόβιο σε μοναστήρι. Να κάνει το θέλημα που θα του ορίζει ο Γέροντας της συνοδείας και όχι το δικό του. «Αρκετά έκανα το δικό μου θέλημα και τόσο παραστράτησα. Είναι ώρα να νεκρώσω τα δικά μου θέλω και να κάνω ό, τι μου λένε.

Ποιο είναι το 24ωρο ενός κακοποιού σε μια φυλακή υψίστης ασφαλείας; Πώς περνάει ο Πάσσαρης τις ημέρες και τις νύχτες του; Ο «Άγιος των φυλακών» εκπλήσσει με αυτό που διηγείται… «Περνάει τη μέρα του με προσευχή, μελέτη και νηστεία. Έχει μια φοβερή βελτίωση και θέλω πιστεύω πως η καινούργια ζωή είναι μονόδρομος. Τώρα πλέον είναι ένα αρνάκι. Χαίρεσαι να μιλάς μαζί του. Πηγαίνει στην εκκλησία, ασπάζεται την εικόνα, κάνει το σταυρό του και μετά πηγαίνει στη θέση του. Πάντα με συνοδεία ένοπλων κουκουλοφόρων. Δεν αντιδράει δεν του κακοφαίνεται. «Με αυτά που έκανα τα αξίζω όλα… Και πάλι καλά είμαι». Διαβάζει φοβερά. Πατερικά, Αγιορίτικα. Προσεύχεται όλη την ημέρα. Τη νύχτα κάνει μεσονυκτικό, το πρωί όρθρο. Το απόγευμα εσπερινό, μικρή παράκληση. Το βράδυ απόδειπνο. Κάνει τον κανόνα με κομποσχοίνι και μετάνοιες και μετά κοιμάται. Ακολουθεί ένα αγιορίτικο τρόπο ζωής, ζει σε ένα καλογερικό κελί».

Ποια θα είναι η στάση που θα κρατήσει ο ίδιος στα ελληνικά δικαστήρια, όταν και θα πρέπει να δικαστεί για τα εγκλήματα που έχει διαπράξει στην Ελλάδα; Ο πατέρας Γερβάσιος έχει πειστεί από τον ίδιο τον Πάσσαρη για τις προθέσεις του…

«Στο ελληνικό δικαστήριο θα παραδεχθεί τα αδικήματά του και θα ζητήσει την παραδειγματική τιμωρία του. Είναι ειλικρινής. Είναι αυτός που φαίνεται και φαίνεται αυτό που είναι».

Κάθαρση; Θαύμα; Εξιλέωση; Ή απλά επικοινωνιακό τρικ; Κατά τις Γραφές, ο πρώτος άνθρωπος που μπήκε στον Παράδεισο (και μάλιστα εκ δεξιών του Ιησού) ήταν ένας ληστής (αυτός που σταυρώθηκε δίπλα στον Ιησού). Μπορεί ένας κακοποιός σαν τον Πάσσαρη να κάνει αναστροφή και να πάρει τον δύσκολο δρόμο; Η απάντηση θα δοθεί από τον ίδιο αργά ή γρήγορα!