Πάνε τρεις μήνες από τότε που μου ζήτησαν να κάνω συνέντευξη τον Νίκο Κούνδουρο. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο… Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν ακριβώς συζήτηση… Εκείνος φώναζε που τον ενοχλούσα, εγώ το έπαιζα κουφός, χαζός κι επέμενα. «Πόσοι παγκόσμιοι Έλληνες υπάρχουν», σκεφτόμουν… Κι επέμενα. Όταν τον επισκέφθηκα στο σπίτι του, ήταν χυμένος σε μια καφέ, δερμάτινη πολυθρόνα. Ντυμένος όπως πάντα σε total black. Κρητίκαρος! Με αντιμετώπιζε με επιφύλαξη… Το βλέμμα του ήταν τόσο διαπεραστικό, σχεδόν δεν μπορούσα να τον κοιτάξω κατάματα. Σκεφτόμουν πως θα έπρεπε να σταθώ στο ύψος της περίστασης! Δεν ήθελα να ξεβολευτεί, ήθελα να είναι χαλαρός. Κάθισε και πάλι. Απλώθηκε… Κι
εκεί που πάω να του κάνω έναν πρόλογο με αιφνιδιάζει… «Δυστυχώς δεν έγινα αδερφή, όταν έπρεπε»! Έμεινα stop care, που λένε και στην τηλεόραση… «Θα μπορούσα να είμαι στην ελίτ κάποιων μεγάλων Ελλήνων gay καλλιτεχνών»… Νευριάζω με τον εαυτό μου. Ούτε rec δεν έχω πατήσει… «Γιατί δεν γίνατε» ρωτάω και ταυτόχρονα πατάω το κουμπί της εγγραφής…«Οι καταβολές από την Κρήτη, δέκα αιώνες Κρητικοί πίσω από εμένα μου είπαν… «Εσύ Νικολή αδερφή δεν γίνεσαι»! Και δεν έγινα»…
Τι θα είχε αλλάξει;
Η ζωή μου θα είχε αλλάξει
Δεν θα ήσασταν στην Τέχνη; Σκηνοθέτης;
Ναι… Δεν ξέρω… δεν ρώτησα ποτέ τον εαυτό μου. Όταν θυμάμαι τα παλιά χρόνια, θυμάμαι τι «μη αδερφή ήμουν». Ως μη αδερφή έκανα υπέροχη καριέρα. Αρεσα γιατί ήμουν ωραίο και δυναμικό αγόρι, δεν ήμουν αδερφή πράγμα που μου έδινε πολλούς πόντους. Όλες οι αδερφές με λαχταρούσαν και με κοιτούσαν με βουλιμία αλλά εγώ έκανα την «πάπια»…
Ήσασταν ομοφοβικός;
Δεν χρειάστηκε να φοβηθώ. Αλλά και αν χρειάστηκε η φύση μου δεν μου το επέτρεπε… Ο φόβος ήταν πολύ μακρινός κίνδυνος. Δεν ένιωσα ποτέ τον φόβο.
Πώς είναι να μην νιώθει κανείς φόβο;
Ίσως η ακραία στιγμή της ζωής μου, που θα επέβαλλε ένα φόβο, είναι τον περίφημο Δεκέμβρη του ’45. Μια ομάδα 30 φοιτητών του Πολυτεχνείου είχε συλληφθεί κι εγώ ήμουν μέσα σ’ αυτούς. Οδηγηθήκαμε στον τόπο των εκτελέσεων στο Γουδί, μας βάλανε σε μια σειρά μπροστά από ένα τοίχο και απέναντι μας ήταν το γνωστό πολυβόλο των εκτελέσεων. Η αναμονή ενός γεγονότος, που εκ των υστέρων έμαθα ότι ήταν η ανατολή του ήλιου (απαγορευόταν η εκτέλεση πριν την ανατολή)… Την ώρα εκείνη επιτέθηκαν οι Άγγλοι και μας έσωσαν από τα νύχια των Ρωμιών. Ρωμιοί θα μας εκτελούσαν. Η περίφημη ταξιαρχία Ρίμινι, η δεξιά ταξιαρχία, που ήρθε στην Ελλάδα εκπροσωπώντας τον φασισμό. Φαντάζομαι πως τότε θα είχα νιώσει φόβο. Τώρα δεν το θυμάμαι, βέβαια… Ολόκληρος ο μηχανισμός μου, κορμί και μυαλό, την αποβάλλει αυτήν την ιδέα του φόβου… Πείσμα… Δεν θέλω να τον νιώθω.
Νομίζω πως ο Μαρκ Τουαίην είχει πει πως στη ζωή κερδίζουν οι έξυπνοι και αυτοί που έχουν άγνοια κινδύνου…
Ναι η άγνοια κινδύνου είναι ένα από τα συστατικά. Ήμουν νέος και την είχα. Θυμάμαι την περίφημη φράση του Καραϊσκάκη προς τους συμπολεμιστές του… «Εμπρός αδέρφια, πάνω τους… Και με τη βοήθεια του Χριστού θα τους γαμ… την Παναγία». Μια φράση που μ’ έχει εντυπωσιάσει για το λυρισμό της και τον σουρεαλισμό της. Ποιος μη ρωμιός θα μπορούσε να το είχε πει αυτό;
Τι σας έκανε να μην φοβάστε;
Μεγάλωσα μέσα σε μια τραχύτητα. Ήταν τα χρόνια τραχιά. Κατάφερα να «εισπράξω» τρεις σφαίρες στο σώμα μου, τον περίφημο Δεκέμβρη του ‘45. Πεθαμένος σχεδόν, σύρθηκα… Με σύρανε μάλλον… Και κάπου ανάμεσα σε διάφορους σατανισμούς των εποχών, επέζησα! Για δύο τρία χρόνια ήμουν κουτσός, περπάταγα με δεκανίκια. Και σκεφτόμουν εκείνη την ώρα που τρεις σφαίρες σφηνωνόταν στο κορμάκι ενός 18χρονου αγοριού, η «μοίρα αυτή που σκότωνε τον διπλανό μου, τον φίλο μου, (ήμασταν σε απόσταση τριών πόντων εκείνος έφαγε όλες τις σφαίρες εγώ μόλις τρεις) τι έφταιγες εσύ, τι έφταιγε η μάνα σου;». Δεν υπάρχει απάντηση. Ποιος να απαντήσει; Αν αυτός ο άθλιος με το πολυβόλο που έτρεμε, πήγαινε δύο χιλιοστά δεξιά ή αριστερά, τώρα δεν θα μιλούσα, δεν θα ήμουν εδώ. Κισμέτ! Η μοίρα…Σαν ανατολίτης αυτό λέω… Κισμέτ!
Όλη αυτή ζωή μέσα σε αντίσταση και μάχες για τα ιδανικά σας. Η στρατευμένη τέχνη τις προηγούμενες δεκαετίες μήπως δεν είχε κοινό; Αυτιά για να ακουστούν; Και τώρα αναδύονται και πάλι οι παραδοσιακές αξίες.
Τώρα είμαι… 120 χρόνων! (γέλια) Ποτέ η ζωή δεν ήταν ανώδυνη! Ούτε μια στιγμή δεν τη θυμάμαι ανώδυνη. Το οδυνηρό δεν είναι μόνο το σώμα, είναι το μυαλό, η ψυχή, η κοινωνία, ό,τι συνθέτει τη ζωή μου. Δεν θυμάμαι να ένιωσα ότι «έτσι είναι τα πράγματα». Ήμουν σε ένα status που πάντα μου επέβαλλε με επιμονή πως «δεν έτσι είναι τα πράγματα, είναι αλλιώς τα πράγματα». Και που είναι όλα αυτά τα πράγματα; Και πώς είναι τέλος πάντων τα πράγματα; Από μικρός έμαθα να ξεχωρίζω το καλό από το κακό. Μια ινδική παροιμία λέει πως «το πρώτο σκαλοπάτι της σοφίας είναι να ξεχωρίσεις το καλό από το κακό. Το δεύτερο είναι να καταλάβεις πως το καλό και το κακό πηγαίνουν χέρι χέρι, αντάμα. Και τέλος, το τρίτο σκαλοπάτι είναι να καταλάβεις πως το καλό και το κακό δεν είναι δύο, είναι ένα»! Για μένα που τα έχω ζήσει, δεν μπορώ να ξέρω τώρα που μιλάμε αν το περίφημο Μνημόνιο είναι η αλήθεια που ψάχνουμε ή είναι η κουταμάρα. Αυτήν την ώρα το 40% του λαού επέλεξε μια κυβέρνηση. Εγώ δεν την αποδέχθηκα δευτερόλεπτο. Διαβάζω μια δεύτερη σκέψη μου που λέει… «Ξέρω τι είναι το Μνημόνιο;». Ένα ένστικτο μου λέει δεν πάει στο διάολο και το Μνημόνιο και ο Μπαρόζο και το ΔΝΤ; Δεν με ρώτησε κανείς! Εγώ δεν ψήφισα στις εκλογές. Είναι εμπαιγμός πως η ψήφος είναι ερώτημα. Αλλά ουδέν κακό αμιγές καλού, έλεγαν οι παππούδες μας. Είναι φοβερό πως ο 5ος αιώνας έχει δώσει όλες τις απαντήσεις σε όλα αυτά που μπορούν να απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο.
Αυτό τον καιρό τι είναι αυτό που μπορεί να σας ξυπνήσει συναισθήματα;
Όπως πάρα πολλοί Έλληνες τούτη την ώρα, δεν ξέρω τι μου γίνεται. Εκείνο που ξέρω είναι ένα τεράστιο «Όχι». Αυτό το τεράστιο όχι πως ερμηνεύεται; “Όχι” στο Μνημόνιο, όχι στον Παπανδρέου… Το “Μέγα ναι” που είναι; Το όχι το ξέρω, το ναι; Μόνο του είναι το όχι; Καθόλου δεν είναι μόνο του. Η δυνατότητα του λαού σταματάει στο όχι. Ο λαός είναι στο Σύνταγμα και λέει όχι. Και όταν θέλαμε να σφραγίσουμε το αλβανικό μέτωπο τι είπαμε; Ένα απλό όχι. Το όχι είναι μια θέση απελπισίας. Κανείς σοφός δεν λέει όχι. Από τον Πλάτωνα και τον Σωκράτη μέχρι τους δυτικούς κανείς δεν έχει πει όχι. Είπε εκείνο, το άλλο, αλλά δεν είπε όχι!
Πιστεύατε ποτέ στα 18 σας ότι θα υπάρχουν άνθρωποι που θα λένε «ο Νίκος Κούνδουρος είναι μύθος»;
Συνάντησα προχθές μια κυρία στο δρόμο. Με κοίταζε την κοίταζα κι εγώ. Της λέω «γιατί με κοιτάτε;», μου λέει «είστε ο Κούνδουρος; Ο μύθος», της απαντάω «μα τι λέτε;» Αισθάνθηκα αμηχανία «τι μύθος; Παρεξήγηση. Οι μύθοι ανήκουν στον Όλυμπο». Η κυρία ήταν δυναμική και μου ανταπαντά «όχι μην τα λέτε αυτά, εμείς ξέρουμε ποιος είστε και μακάρι να υπήρχαν σαν κι εσάς κι άλλοι. Αλλά δυστυχώς το είδος «Κούνδουρου» δεν είναι επαρκές για να σηκώσει στους ώμους του την Ιστορία. Είστε κι εσείς όπως εμείς, θύμα της Ιστορίας».
Και; Νιώθετε θύμα της Ιστορίας;
Βέβαια.
Γιατί;
Έχω την εντύπωση σαν αίσθηση δίκαιου. Ανόητου δίκαιου, δικής μου επινοήσεως… Ότι έχουμε παρα πολύ αδικηθεί. Οι πριν από εμένα και οι μετά από εμένα είμαστε αδικημένοι. Και ποιοι δεν έχουν αδικηθεί, λέω εγώ… Οι Εσκιμώοι;
Τον εαυτό σας τον έχετε βασανίσει; Του έχετε φερθεί σκληρά;
Επιστρέφοντας πίσω, στα χρόνια μου, παρατηρώ ένα είδος επιπολαιότητας… Ναι. Σκληρότητας προς τον εαυτό μου; Ναι, Ένα είδος φαταλισμού; Ότι άσε τα πράγματα να έρθουν… Ναι, περιέχεται και αυτό. Είναι ένα σωρό τρόποι συμπεριφοράς, σκέψης, ύπαρξης… Ο κάθε άνθρωπος έχει τη μυστική ζωή του. Εμείς οι κουλτουριάρηδες, οι διανοούμενοι έχουμε έναν τρόπο να μην τη θεωρούμε πως είναι ένα λάθος, ένα πάρεργο, αλλά ότι η μυστική ζωή μας είναι κομμάτι της ζωής μας. Ο λιγότερο κουλτουριάρης θεωρεί ότι η μυστική του ζωή είναι ένα λάθος, μια παρεξήγηση. Για εμάς δεν είναι ούτε παρεξήγηση ούτε λάθος. Είναι ουσία. Η ψυχή του ανθρώπου είναι πραγματικά άβυσσος. Ως ένα σημείο η άβυσσος αυτή δεν είναι μυστήριο. Με ότι μπορεί να περιέχει μια άβυσσος. Το χάος πρώτο. Την αίσθηση της απώλειας. Την αίσθηση του τίποτα. Αυτή η αίσθηση του τίποτα είναι πολύ σημαντική.
Μιλάτε στον Θεό;
Είμαι άθεος από τη φύση μου. Από τα 15 μου ήμουν παρέα με τα κομμούνια μου. Στα 20 την κοπάνησα κι έφυγα. Είχα γευτεί την πικρία αλλά και τη χαρά του να είσαι κομμουνιστής. Είπα αντίο στους συντρόφους μου, στον Στάλιν κι έφυγα…
Δεν στρέφεστε στον ουρανό;
Δεν έχω τον ίδιο ουρανό με αυτόν που έχει ένα άλλος άνθρωπος. Δεν πιστεύω στον Θεό αλλά μπορώ να διαβάζω εκστασιασμένος τις Επιστολές του Αποστόλου Παύλου. Έχω περάσει πάρα πολλές ώρες στις εκκλησίες ακούγοντας τους ψαλμούς, τους παπάδες, το Βυζαντινό Μέλος. Με ρίγος. Το ρίγος αυτό κατάγεται από εκεί που για άλλους σημαίνει θρησκευτικότητα.
Ο κινηματογράφος σας προκαλεί ρίγος;
Φυσικά. Ακόμα. Τόσο καιρό έχω κολυμπήσει μέσα στην ηδονή του κινηματογράφου ώστε δεν μπορώ να βγω με τίποτα. Η ζωή μου ήταν μέσα στον κινηματογράφο.
Αν δεν υπήρχε ο κινηματογράφος μέσα από ποια Τέχνη θα προσπαθούσατε να διοχετεύσετε όλη αυτή την ορμή των απόψεων σας;
Από το γράψιμο.
Πώς στραφήκατε στον κινηματογράφο;
Τυχαία, Από μικρογεγονότα. Όταν απολύθηκα από το Μακρονήσι αναζητούσα μια ντουντουκα να «φωνάξω». Ζωγράφιζα στους τοίχους σφυροδρέπανα σαν τρελός. Είχα μια έντονη ανάγκη να εκφράσω αυτό που ήμουν. Η ανάγκη να έχω φωνή με πήγε στον κινηματογράφο. Είπα «όρμα Νίκο στον κινηματογράφο», την τέχνη που είναι η πιο θορυβώδης, η πιο λαϊκή από όλες τις τέχνες. Με γοήτευε η οικουμενικότητα και η αμεσότητα του κινηματογράφου. Ήμουν και αγιογράφος. Ήταν ευφροσύνη, χαρά…
Αλλά δεν πιστεύετε στον Θεό…
Όχι. Η αγιογραφία είναι μια μυστικιστική τέχνη. Είσαι εσύ, το τελάρο σου, τα χρώματα σου και το όραμα ενός εργου. Έτσι είναι και ο κινηματογράφος. Καμία άλλη Τέχνη δεν έχει τόση μυστικοπάθεια. Είσαι εσύ μόνος σου. Είναι επίσης και στιγμές. Υπάρχουν στιγμές μεγάλου οίστρου κι έμπνευσης και στιγμές που αγωνιάς, που πέφτεις, που προσπαθείς να σηκωθείς.
Στον ελληνικό κινηματογράφο υπήρχαν στιγμές δόξας και πτώσης…
Ναι έτσι είναι, η άνθηση και η πτώση. Δεν με ενδιαφέρει. Ο κινηματογράφος μου ήταν αλλιώτικος, ήταν η αγωνία μου για έκφραση. Ενώ ο ελληνικός κινηματογράφος ήταν πολύ συμπαθητικός έως γοητευτικός… με το πλούσιο αγόρι και το φτωχό κορίτσι. Εμένα δεν με ενδιέφερε καθόλου αλλά το έβλεπα με συμπάθεια και αγάπη. Η αθωότητα που είχε στα πρώτα του χρόνια…
Και τι έγινε; Ενηλικιώθηκε και έχασε την αθωότητά του;
Τελείως! Οι νεαροί σύγχρονοι σκηνοθέτες δεν έχουν χάσει απλά την αθωότητά τους αλλά τη λογική και το μυαλό τους. Έχουν χάσει ό, τι όμορφο έχουνε. Είναι φιλόδοξοι, φιλάρεσκοι και βάζοντας στόχο συνεχώς τον εαυτό τους δεν καταφέρνουν τίποτε στο τέλος.
Εκείνη η χρυσή εποχή είχε σταρ. Την Αλίκη, την Καρέζη…
Με τις καμπύλες που είχε η καριέρα τους, ναι.
Μήπως δεν υπάρχουν αυτά τα λαμπερά πρόσωπα για να τα εκμεταλλευτούν οι σκηνοθέτες; Δεν έχουν υλικό;
Απ’ όλα έχουν. Εκείνο το ιερό πάθος έχει υποκατασταθεί. Από φιλοδοξίες και φιλαρέσκεια. Να παίξω το σκηνοθέτη. Να πείσω και τους άλλους ότι είμαι σκηνοθέτης. Να γνωρίσω ένα κορίτσι και να το κάνω γκόμενα. Για όλα υπάρχει ένα πολύ προσωπικό αίτημα να ικανοποιήσουν. Τον εαυτό τους. Γύρω από το παιχνίδι «σκηνοθέτης και δημιουργία» παίζονται ένα σωρό ανώμαλα παιχνίδια.
Ανώμαλα παιχνίδια;
Τελείως ανώμαλα. Η φιλαρέσκεια δεν παράγει τέχνη.
Εσείς επιζητούσατε την αναγνώριση;
Οι ταινίες μου ήταν δείγμα για ψυχαναλυτή όχι για κριτικούς κινηματογράφου. Ο καθένας που ξεχωρίζει φαίνεται αμέσως. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος για παράδειγμα φαίνεται ότι κάτι κυνηγάει, κάτι ψάχνει. Ένας άλλος λέει… «τον εαυτό του κυνηγάει… το είδωλό του». Και μ’ αυτό συμφωνώ. Κυνηγώντας τον εαυτό του κάνει ενδιαφέρουσες ταινίες.
Οι καλοί σκηνοθέτες κυνηγάνε τα φαντάσματα τους;
Ακριβώς.
Ποια είναι τα δικά σας «φαντάσματα»;
Προσπαθώ να τα ξεχωρίσω αυτές τις ημέρες. Κάνω τώρα μια ταινία για το Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Πες μου έναν ρωμιό σκηνοθέτη να νοιάζετε τι συμβαίνει εκεί; Κάνει άλλα… Ψάχνουν τα πιο υπαρξιακά που εμένα δεν μ’ ενδιαφέρουν. Ο άνθρωπος σαν ήρωας μου φαίνεται πια ξεπερασμένο μοντέλο. Δεν ήμουν νατουραλιστής. Μου άρεσε να περνάει μια ιδεολογία μέσα από τις ταινίες μου. Ο Δράκος ήταν άγρια ιδεολογική ταινία. Κυκλοφόρησε ένα αμερικάνικο βιβλίο που έχει γίνει μπεστ σέλλερ. Και λέει στον πρόλογό του ο παράδοξος συγγραφέας Jonathan Franzen, (ο οποίος χαρακτηρίζεται ως ο «αμερικανός Τολστόι»)… «Πριν από 30 χρόνια σε μια προβολή σε φοιτητική αίθουσα είδα μια ελληνική ταινία, τον Δράκο. Έκτοτε το φάντασμα αυτής της ταινίας δεν μ’ έχει αφήσει». Είδε την ταινία και τον συντάραξε. Πήρε τους πρωταγωνιστές της ταινίας και έγραψε τη δική του ιστορία. Βασίστηκε στους ήρωες του Δράκου κι έκανε ένα δικό του μυθιστόρημα. Και λέει ότι το διάβασε ο Ομπάμα και ενθουσιάστηκε… Παραμύθι; Έγινε πάντως best seller.
Υπάρχει η άποψη πως ο Κούνδουρος μεταφέρει στοιχεία του εαυτού του στον βασικό ήρωά του…
Στην αρχή το θεωρούσα μαλακία. Έλεγα «κοίτα τι ανακάλυψαν πάλι». Στη συνέχεια είδα ότι τελικά δεν έχουν και τελείως άδικο. Βλέποντας τις ταινίες ξανά… Μπορεί να δίνω στοιχεία αλλά όχι συνειδητά.
Εσείς αισθάνεστε ότι εσείς ήσασταν ψυχαναλυτής της κοινωνίας;
Ναι, αυτό ακριβώς. Αυτό ήθελα να κάνω. Να αποτυπώσω την κοινωνία. Και στη νέα μου ταινία. Θέλω να περιγράψω τη σκληρότητα του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους και την απάθεια των Δυτικών.
Θανάσης Βέγγος: Ποια τα συναισθήματα που ξυπνάνε μέσα σας όταν ακούτε αυτό το όνομα;
Όταν εκείνη την ημέρα είδα στην εκκλησία το φοβερό λαό συγκινημένο να έχει αφήσει δουλειά, σκέψεις για να προσκυνήσει τον Βέγγο. Ποιον; Έναν ηθοποιάκο. Και δεν το λέω υποτιμητικά για τον Θανάση. Αλλά σ’ αυτήν την ανθρωποφάγα κοινωνία που ζούμε ξαφνικά, τόσος λαός άφησε τα πάντα και πήγε να προσκυνήσει… Το ρήμα «προσκυνήσει» το εννοώ. Σπάνια συμβαίνει αυτό σε μια χώρα σαν την Ελλάδα. Ο Θανάσης ήταν Χερουβείμ. Ήταν ένας άκακος άνθρωπος. Τον πολέμησαν πολλοί. Δεν είχε μια κακή κουβέντα για κανέναν. Ποτέ!
Θα μπορούσατε να τον περιγράψετε με μια ιστορία;
Θα σας πω πως γνωριστήκαμε… Ήμουν στη Μακρόνησο. Είχα πάρει άδεια να απομακρυνθώ από το Τάγμα για να τακτοποιήσω κάπως τις σκέψεις μου. Καθόμουν σε μια πλαγιά, όταν είδα έναν στρατιώτη φορτωμένο με ξύλα. Το κορμί του σχεδόν δεν φαινόταν από τα ξυλά. Όταν έφτασε κοντά τα έριξε κάτω και τον είδα. Ήταν κουρελής, ταλαιπωρημένος. Μου λέει «Εδώ δεν μπορείς να κοιμηθείς, θα σε φάει η υγρασία»… Και αρχίζει, μ’ εκείνες τις νευρικές κινήσεις που τον χαρακτήριζαν και σαν ηθοποιό, να καρφώνει τα ξύλα… Και μου έφτιαξε κάτι σαν τάβλα για να μπορέσω να στρώσω πάνω την κουβέρτα και να κοιμηθώ. Έτσι γνώρισα τον Θανάση Βέγγο.
Πρόσφατα σας συνέβη και ένα τραγικό γεγονός που παραλίγο να σας στοιχίσει τη ζωή…
Ακριβώς. Αυτοί που μπήκαν στο σπίτι μου ήρθαν με σκοπό όχι απλά να κλέψουν αλλά να σκοτώσουν. Είχαν μίσος.
Αυτό το γεγονός άλλαξε τη ματιά σας ως προς τους μετανάστες…
Εμείς σαν λαός ήμασταν αθώοι. Είχαμε μνήμες από τη δική μας ξενιτιά και ανοίξαμε τις πόρτες των σπιτιών μας και τους δώσαμε δουλειά. Δεν θα έπρεπε να είμαστε τόσο αθώοι. Φίλος μου που εργάζεται σε πρεσβεία μου είπε πως οι αλβανοί όταν άνοιξαν τα σύνορά τους έστειλαν πολλούς φυλακισμένους. Και το θλιβερό γεγονός με τον πατέρα που τον σκότωσαν για μια κάμερα θα πρέπει να μας αφυπνίσει. Όταν πήγα στο αστυνομικό τμήμα και ρώτησα τον Διευθυντή τι να προσέχω μου είπε… «Να μην κυκλοφορείς μόνος, ειδικά τα βράδια και να μην κρατάς σακούλες». Σκεφτείτε… «Να μην κρατάς σακούλες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου